آتش در جان ایلام

سایه‌‌اش طراوت‌بخش است و سرسبزی‌اش روح زندگی مردمانش!
از جنگل‌های بلوط زاگرس می‌گویم “بزرگترین” میراث سرزمین کهن‌مان، با ارزش‌تر از نفت و گاز و حتی طلایش!
پناهگاه امن ساکنان زاگرس، درختان کهنسال بلوط است، درختانی که قبل از نفت و گاز، گرمابخش و روشنی‌بخش زندگی مردمان این دیار بوده، نسل در نسل از هزاران سال پیش تاکنون، مردم این دیار با درختان بلوط زندگی کرده‌اند و شاید ناسپاسانی بوده‌اند که تیشه به ریشه‌اش زده‌اند!
حدود ۱۰ سال پیش یکی از بزرگترین آتش‌سوزی‌ها در ایلام کوه “شلم” را طعمه خود ساخت، آتشی که جرقه آن در پشت میز برخی‌ها شعله‌ور شد و این میراث کهن را طعمه خود کرد!
امسال هم هر هفته شاهد آتش بوده‌ایم، در جان بی زبان بلوط‌های زاگرس خصوصا بلوط‌های ایلام!
جنگل‌هایی که مأمن همه ما هستند، طعمه حریق بی تفاوتی خود ما می‌شوند و شاید بی مسئولیتی برخی مدیران!
بطری‌های آب رها شده!
فیلترهای سیگار نیمه خاموش!
شیشه‌های شکسته در جنگل و مرتع! و …
تابش آفتاب سوزان بر زباله‌های رها شده و ناگهان دود و شعله‌های آتش که به جان زاگرس می‌افتد!
از یک سو مرتع می‌سوزد و از سوی دیگر درختان کهنسال زنده در آتش جان می‌دهند!
جان دادن درختان بلوط همانا و جان مردمان زاگرس همانا!
بی‌شک برای ما مردمان ایلام زمین زندگی بدون جنگل و درختان کهنسال بلوط بی معناست!
هر هفته آغوش این جنگل‌ها برای پذیرایی از مردمش باز است، اما ای کاش احترام خانه خودمان را حفظ کنیم!
زباله‌ای رها نکنیم و آتشی بر جان خانه‌مان نیاندازیم!
مسئولان هم بودجه‌ حفظ جنگل و مراتع را حیف و میل نکنند!
تصمیمات منطقی، ایجاد آتش‌بُر در مراتع، افزایش تجهیزات آتش‌نشانی برای مبارزه با حریق احتمالی، بیابان‌زدایی، افزایش جنگل‌کاری و … وظیفه مسئولان برای حفظ امنیت بزرگترین “ثروت” خطه زاگرس است.