مرز حریصانه مغازه‌ها

‍
این روزها در بسیاری از خیابان‌ها با صحنه‌هایی روبه‌رو می‌شویم که نوعی تصاحب خاموش است. سنگ لاستیک کهنه، جعبه‌های خالی و حتی میله‌های فلزی، درست در حاشیه خیابان انگار مغازه‌دار تصمیم گرفته بخشی از خیابان را به حیاط خلوت کسب‌وکار خود تبدیل کند.

این رفتار نه‌تنها چهره شهر را نازیبا کرده بلکه عملاً فضای عمومی را از دسترس عموم مردم خارج کرده است. پارک خودرو برای مردم عادی دشوارتر می‌شود و گاه ناچار هستند  چند خیابان آن‌ طرف تر  دنبال جای مناسب بگردند. آن هم در حالی‌که پیاده‌رو روبه‌روی همان مغازه‌ها هم با اجناس اشغال شده و عابران جایی برای عبور ندارند.

حال مسئله اینجاست اگر هر مغازه‌دار بخشی از خیابان را برای خود بخواهد. دیگر از نظم شهری چه باقی می‌ماند؟ خیابان‌ها قرار است فضای اشتراکی ما باشند نه قلمروی اختصاصی عده‌ای خاص .شهر فقط محل کار نیست محل زندگی است. اگر قرار باشد هرکس به‌دلخواه بخشی از آن را تصاحب کند. دیگر جایی برای نفس کشیدن نمی‌ماند. احترام به فضای عمومی، احترام به خود ما و زندگی شهریمان است.