دل ملت به بودنتان گرم است

23 خردادماه 1404 کشور عزیزمان ایران  زیر حملات ددمنشانه رژیم صهیونیستی قرار گرفت ، از همان ابتدا و با اولین شلیک دشمن  همه گروه‌های امدادی (آتش نشانی و هلال احمر و اورژانس) با لباس‌های سرخ و چهره‌هایی خسته اما استوار به صحنه آمدند

 

مادامیکه که جماعت بدنبال سر پناه امن بودند امدادگران آشیانه امن را ترک کرده و به دل خطر می زنند تا حضورشان آنچنان دل گرم کننده باشد که درد آوار راحت تر تحمل گردد .

آتش‌نشانان و امداد گران هلال احمر و دیگر نیروهای امدادی از استان‌هایی مثل ایلام که کمتر در معرض آتش جنگ بودند در روزهای غیرکاری از استان های مختلف کشور داوطلبانه به صف نیروهای امدادی پیوستند.
همان فرشتگان سرخ‌پوش بی‌باکی که به دل حریق زدند تا نجات‌بخش کسانی باشند که در میان دود و آتش گرفتار بودند.

امدادگران در این 12 روز فقط وظیفه جستجوها زیر آوار را انجام ندادند ، وقتی در اوج خستگی باز هم با روی گشاده زخم خوردگان را دلگرمی می دادند حضورشان نعمتی می شد که درد زیر آوار ماندن و از دست دادن خانه و کاشانه و حتی عزیزان را تسکین می داد .

جنگ همواره رنج و ویرانی به همراه دارد. اما گاهی در میانه ی این ویرانی ها حقیقتی شکوفا می‌شود که امید به فردا را زنده نگه می‌دارد. آن حقیقت انسان‌هایی هستند که با ایثار جسارت و همدلی نماد بیداری و کرامت ملت می‌شوند.

این جنگ بی‌تردید سرآغاز تحولات عمیق‌تری است فراتر از سیاست و تحلیل نظامی آنچه در قلب مردم ماندگار شد و به یادگار ماند تصویر امدادگرانی (هلال احمر،آتش نشانان و اورژانس ) است که در میان شعله‌ها دوازده روز سخت دست از جان شستند تا ملت دوباره زندگی را لمس کند .

جان کلام اینکه دل مردم به بودنتان گرم است ، حضورتان در لحظات سخت و بحرانی خون تازه ای است که در رگهای خشکیده جاری می شود .