در واپسین روزهای سال ۱۴۰۲ خبر بازنشستگی استاد عبدالصاحب ناصری در فضا پیچید تا سال نو را با حال نو آغاز کند. صاحب این قلم نیز -بلافاصله- بر آن شد تا قدم در وادی قدردانی نهد و قلم بر لوح قدرشناسی بچرخاند، اما انبوه پیامها و یادداشتهای اهل فضل و فرهنگ - که هر یک از منظری صفات و خدمات شایستهی ایشان را بازگو کرده بودند- کار را بر من مسکین سخت کرد.