انگار همین دیروز بود که برای آتشبالان بیجنوند سوگمندانه نوشتم: ۱)…آن ها درناگهان ترین انفجار مرگبار پالایشگاه تهران، هیچ راه گریزی نداشتند جز اینکه همدیگر را درآغوش بگیرند تا فریاد دردناکشان با مویه های لکی مادران دلسوخته در فضا بپیچد. ققنوس وار در اوج آتش سوختند تا هیچ مسولی مدال شجاعت خدمت بر شانه های ستبرشان نصب نکند.